Zorg Prestatie Model (ZPM)

De wijze van bekostiging van de GGZ geschiedt sinds 1 januari 2022 middels het zogenaamde zorgprestatiemodel (ZPM). 

De reden dat dit model is ingevoerd  is ten eerste de administratieve lasten voor zorgverleners te verminderen en daarnaast de bekostiging voor een patiënt inzichtelijker te maken. In beginsel wordt enkel nog directe tijd gedeclareerd (dat is de tijd waarbij een behandelaar rechtstreeks contact heeft met een patiënt dus een intake of behandeling, al dan niet in persoon of via beeldbellen), met enkele uitzonderingen, bijvoorbeeld intercollegiaal overleg, of als er via email gecommuniceerd wordt tussen cliënt en behandelaar.

De nota’s worden ook niet meer aan het einde van de behandeling verzonden - zoals in het verleden gebeurde - maar veel eerder: na afloop van iedere maand worden alle verrichtingen van die maand gefactureerd bij de betreffende zorgverzekeraar. De cliënt krijgt dus veel eerder te zien wat de behandelaar gedaan en gefactureerd heeft. 

Voor de cliënt verandert er door de invoering van dit systeem weinig: de behandeling wordt niet duurder of goedkoper en het eigen risico blijft gewoon bestaan. De behandelingen zullen inhoudelijk ook niet wijzigen, een (groeps)consult blijft een (groeps)consult. 

Voor mijn praktijk is relevant dat ik registreer volgens het systeem "planning=realisatie”. Dat betekent dat ik de tijd declareer die ingepland was voor een consult, ook al duurt die langer of korter, mits het niet meer is dan 15 minuten. Pas als een consult 15 minuten of meer langer of korter duurt dan gepland pas ik de declaratie aan en declareer de werkelijke tijd.

De LVVP geeft ook informatie over het ZPM voor cliënten: https://lvvp.info/voor-cliënten/zorgprestatiemodel-wat-verandert-voor-patienten

Cliënte 35-40 jaar:

„Ik had al eerder therapie gehad voordat ik hier begon. Ook nu begon ik met individuele therapie, maar al snel ben ik overgestapt naar een groep. Daar heb ik ruim 2 jaar in gezeten. In het begin vond ik het heel moeilijk en vroeg mij vaak af waar ik in terecht was gekomen. De eerste maanden heb ik eigenlijk alleen maar geluisterd en nauwelijks zelf wat gezegd. Pas later werd mij duidelijk dat dit vooral kwam door mijn weerstanden. Ik ben er nu uit en kan zeggen dat de groep een van de  moeilijkste dingen was wat ik ooit heb gedaan, maar ook dat het het beste is wat ik in mijn leven heb ondernomen en heb meegemaakt. Ik ben echt veranderd. Voor ik met de groep begon liep ik iedere keer vast in mijn werk en in relaties. Ik begon telkens met goede moed, maar steeds liep ik vast en werd daar steeds hopelozer van. Ik weet nu beter wat mijn grenzen zijn en waar ik wel en waar ik beter niet aan kan beginnen. Vooral door de confrontaties in de groep (en met mijzelf) werd mij langzaam duidelijk hoe ik mijzelf steeds in zo’n moeilijke positie bracht en waar dat vandaan kwam. Ik noem het confrontaties, maar eigenlijk was het gewoon eerlijkheid: de groepsleden reageerden op wat ik zei en deed. Ik zal nooit vergeten dat toen ik eens zei dat ik niet boos was, de groepsleden langzaam begonnen te lachen. Eerst glimlachen en toen steeds harder (en het was geen uitlachen): ik was blijkbaar overduidelijk wel boos, maar had het zelf niet eens in de gaten.

Dat was trouwens ook heel apart: soms kon het er heftig aan toegaan en er is heel wat afgehuild, maar soms werd er ook echt gelachen. Nu ik dit opschrijf en er weer aan terugdenk besef ik hoe bijzonder het eigenlijk was: een plek waar je zo eerlijk kunt zijn. 

Ik mis het soms gewoon."